«…Η αλήθεια είναι ότι η πολυπόθητη επαναφορά των κλαδικών συμβάσεων, χωρίς επεκτασιμότητα, δηλαδή τον μηχανισμό μετατροπής τους σε καθολικής ισχύος σε όλο τον κλάδο για το σύνολο της οικονομίας, δεν έχει κανένα νόημα. Για να μπορέσει λοιπόν να ανακτηθεί η ανασταλείσα από τα μνημόνια επεκτασιμότητα, το Υπουργείο κατέφυγε στο παλαιό και ήδη ισχύον άρθρο 11 του ν. 1876/1990, που προβλέπει την δυνατότητα του Υπουργού να κηρύξει γενικώς υποχρεωτική κάθε σύμβαση που δεσμεύει εργοδότες οι οποίοι απασχολούν το 51% των εργαζομένων του κλάδου ή επαγγέλματος. Ωστόσο, από το 1990 μέχρι σήμερα, το 51% ουδέποτε μετρήθηκε σοβαρά, αφού ο εκάστοτε Υπουργός κήρυττε «αυτόματα» την σύμβαση ως υποχρεωτική χωρίς να εξετάζει κανένα απολύτως κριτήριο. Παρ’ όλα αυτά, τελικά το Υπουργείο εξέδωσε την ερμηνευτική εγκύκλιο, η οποία απαιτεί από τις εργοδοτικές οργανώσεις των κοινωνικών εταίρων να καταθέτουν τα μητρώα τους για την μέτρηση του 51% μέ την ΕΡΓΑΝΗ που στη περίπτωση των τριτοβάθμιων οργάνων του Ν.1712/87 είναι ομοσπονδίες και σύλλογοι στους οποίους μέλη είναι φυσικά πρόσωπα και όχι εταιρείες. Στη πράξη, με την υφιστάμενη κατάσταση και την κινητικότητα στον χώρο της αγοράς, θα είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει κάτι και άρα ελάχιστες συμβάσεις θα υπογράφονται, ακόμη λιγότερες θα επεκτείνονται και τελικά η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων θα παραμείνει ευχή. Η ΕΣΕΕ είχε ζητήσει την αντικατάσταση του μηχανισμού μέτρησης του 51% με οικονομικά αντικειμενικά κριτήρια, προκειμένου να γίνεται η επέκταση σε κάθε κλάδο. Ωστόσο οι προτάσεις μας παραμένουν αναπάντητες και εκκρεμείς…»