«…Το Eurogroup της 15ης Ιουνίου 2017, προς ανακούφιση όλων, κατέληξε σε συμφωνία αφού, επιτέλους, βρέθηκε ένα μίνιμουμ συνεννόησης για την εκταμίευση της ενισχυμένης δόσης και ενός συμβιβασμού μεταξύ δανειστών και Κυβέρνησης με μια “υποσχετική” για το χρέος. Η ελληνική κυβέρνηση έχοντας νομοθετήσει, σε τρεις δόσεις, τα 140 προαπαιτούμενα μέτρα των δανειστών, προσήλθε για άλλη μια φορά  στο Eurogroup με τη προσδοκία επίτευξης συνολικής συμφωνίας για τη 2η αξιολόγηση, πολιτική συμφωνία για το χρέος και ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης. Τελικά, το μόνο σαφές από τις δηλώσεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων είναι ότι αυτή τη φορά εγκρίθηκε μια συνολική “υπερδόση” 8,5 δις ευρώ, με πρώτη εκταμίευση 7,7 δις ευρώ στο παρά πέντε της προθεσμίας καταβολής των τεράστιων δανειακών υποχρεώσεων στις αρχές Ιουλίου. Όσο για το ζήτημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, μπορεί να μην κατέληξαν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά σε συμβιβαστική λύση περιγραφής ενός οδικού χάρτη με ρήτρα ανάπτυξης και έναρξη συγκεκριμένης εφαρμογής με τη συμμετοχή του ΔΝΤ με 2 δις $, ώστε μετά τη λήξη του προγράμματος να καταστεί βιώσιμο. Η δημιουργία ελληνικής τράπεζας ανάπτυξης είναι ένα πάγιο αίτημα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και μακάρι να υλοποιηθεί άμεσα. Ας ελπίσουμε λοιπόν, ότι από το θετικό μήνυμα κλεισίματος της εκκρεμότητας της 2ης αξιολόγησης, θα απομακρυνθεί η αγωνία και η αβεβαιότητα στη πραγματική οικονομία και θα δημιουργηθούν προσδοκίες για ένα καλύτερο κλίμα στην ελληνική αγορά, σε συνδυασμό μάλιστα και με τη τουριστική περίοδο. Τέλος, στο ερώτημα, εάν τα μέτρα έφεραν τη συμφωνία ή η συμφωνία τα μέτρα, αυτό που μπορούμε να απαντήσουμε είναι ότι, η συμφωνία μπορεί να επετεύχθη μεταξύ αυτών που προαπαιτούν μέτρα και αυτών που τα ψηφίζουν, αλλά η υλοποίηση της συμφωνίας βασίζεται σε αυτούς που θα πληρώσουν τα μέτρα για πολλά χρόνια ακόμα και δεν είναι άλλοι από τους Έλληνες φορολογούμενους…»